Ghartyabaher By V. S. Khandekar

पंख न फुटलेल्या चिमुकल्या पाखरांचे घरटे रक्षण करते, पण पंख फुटलेल्या पाखरांना तेच घरटे पिंजNयासारखे वाटते. कुटुंब, घर, देव, धर्म, प्रेम, शिक्षण, शेती, उद्योगधंदे, इत्यादिकांविषयीच्या आपल्या आजच्या कल्पनांची हुबेहूब हीच स्थिती आहे. मानवजातीच्या बाल्यात या सर्व कल्पना सुंदर होत्या; इतकेच नव्हे, तर समाजाचे संरक्षण करण्याचे आणि सामथ्र्य वाढविण्याचेच काम त्यांनी केले आहे. पण आजच्या यंत्रप्रधान संस्कृतीत या जुन्या कल्पनांचा काडीमात्र तरी उपयोग आहे का? मध्यमवर्गातल्या बुद्धिवान व कर्तृत्ववान तरुण तरुणींची बुद्धी पिंजNयात अडकून पडली आहे. यांचे कर्तृत्व कुटुंबाच्या तुरुंगापलीकडे सहसा जाऊच शकत नाही. मध्यमवर्गाचे हे प्रतिनिधी राजकीय व सामाजिक सुधारणेच्या गोष्टी तोंडाने बोलत असले, तरी वस्तुस्थितीकडे ते डोळेझाक करीत आहेत. शिक्षण, कुटुंबव्यवस्था, संपत्तीची वाटणी, स्त्रीपुरुषांचे संबंध, इ. बाबतीतला जुना मार्ग खाचखळग्यांनी भरलेला असून, समाजाच्या गाड्याला त्यामुळे पदोपदी भयंकर धक्के बसत आहेत, हे जाणूनही नव्या पाऊलवाटेकडे त्यांचे पाय वळत नाहीत... याचे मुख्य कारण आहे : घरट्याबाहेर न पडण्याची वृत्ती! वैयक्तिक जीवनाची आसक्ती आणि सामाजिक जीवनाविषयीची उदासीनता. A nest protects the newly hatched, wingless birds, but once the birds grow and develop wings then the same nest acts as a cage for them. We human beings feel the same way about our family, home, God, religion, love, farming, education, business etc. At a very early stage, that of a child, we find everthing beautiful. We feel protective inside our shelters. All of these above mentioned places have built and nurtured the society. But really thinking, are all these aspects useful in todays machine minded culture? The ingeniously talented and competent young people from the middle class have caged themselves. Their competency fails to cross the walls of their houses. They are confined inside their circles. They just blahblah about the political and social reformation but they do not dare to act upon it. On the contrary they ignore their duties. They just do not want to leave the secured boundaries of their nests. They have tremendous lust towards personal life and extreme dispassion towards the social life. This approach holds them from stepping on to new path. They prefer to stumble on the same path which is full of pitholes, which is full of misconceptions about education, family management, distribution of wealth, the relations between man and woman, only because of their approach to be confined to the boundaries of their house.