Daaha By Suresh Patil

’’माणसामाणसांमध्ये घडणाऱ्या आंतरक्रियांना कमालीचं महत्त्व असतं. माणसाची जडण-घडण यांच्या माध्यमातून होत असते. जनावराचंही असंच असतं. भलेत्याचे माप दंडवेगळे असतील; पण दोन घटकांत संवाद हा घडतच असतो. दोन माणसं कधी एकत्र येताना दिसतील, तर कधी एकमेकांच्या बोकांडी बसलेलीही आढळतील. प्रेम, वात्सल्य, आशा-आकांक्षा, ईर्षा, स्पर्धा, संघर्ष अशा अनेक निर्यांचा हा हुतूतू. तो कधी कोणतं वळण घेईल, याचं अनुमान बांधणंही कठीण. मात्र, या सर्व बाहुल्यांना खेळवण्याचं काम करतेती भोवतालची परिस्थिती! तिला पायदळी तुडवून एखादं पुढे गेलं तर ते महानायक/महानायिका ठरतं. इतरांसाठी मात्र असतं ते तेच रिंगण. घाण्याला जुंपलेल्या बैलासारखं; झापडबंद...! कधी झापड सरकलं, घसरलं, तुटलं, खाली पडलं तरी चालत राहायचं, ऊरफाटंस्तोवर!...तोच हा मराठी मनाचा दाह!’’ Interactions between humans are always of prime importance. They help to build personalities. The same applies to animals. Perspective may vary. There is always some kind of dialogue between two living things. Two minds come together with profound interest based on hues of emotions and feelings. Love, affection, hopes, anticipation, jealousy, competition, rivalry…the list is endless, all part of a game, a very unpredictable one. The milieu initiates and makes us play. Very few are able to totally ignore the rules and consequences. They emerge as the conquerors. Others who fail to overcome the milieu remain confined to the game, playing, working, wearing themselves out. They keep on walking and trudging. They cannot stop even if they slip or fall or break; even if their minds flare with piercing and tormenting fire.