नवदती मुळे (नावती मुले) शरचंद्र गोखले

...हे देवाधिदेवा, ... माझा मूक-बधिर अंतःकरणात एक भयाण शांततेचा तुरुंग आहे. करुणेचा एक शब्द किंवा संगीताची एक ललकार सुद्धा सहजता नाही. त्यांना विचार स्फुरतात; पण मुकेपणाच्या वेड्या पाया पडल्यामुळे जागच्या जागीच ते धडपडतात. त्यांच्या विचारांचे शब्द कोणते? ... हे देवा, माझे आंधळे जीवनात घनदाट काळोखाचे साम्राज्य आहे. मी आभाळाची निळाई, इंद्रधनुष्याचे ते स्वप्नील रंग आणि ह्याहूनही देवा, तुझे सगुण साकार रूप हेला ती मुले पारखी आहेत. त्यांना विजेचा लखलखाट नको; पण निरंजनाचा शांत प्रकाश तरी. म्हणजे त्यांचा जीवनमार्ग उजळला जाईल. ... हे देवदेवा, माझी पंगूपक्षाची माने वाऱ्याहूनही चपळ आहेत. पण ह्या पंगुपणाने त्यांची जखडबंदी आहे. इवलीशी चिमणी भुरकन उडून जाते. तर मग हे परावलंबी जिणे या वाट्याला का यावे! त्यांना पंखा नको. पण आपल्या पायवाटेवर राहण्याची त्यांना शक्ती दे. ... हे देवाधिदेवा, कितीही प्रयत्न केला तरी त्यांची मतिमंदची बुद्धि चालत नाही. त्यांना विचार स्फुरत नाहीत. त्यांच्या भाव-भावनांचा कोंडमारा होतो. या मनोदुर्बल आणि मतिमंद बुद्धी वरदान दे. त्यांना शिक्षणाचे महाद्वार उघडून. ... देवा, माझा महारोगी आनंदाचे अश्रू पुसायला कोणीही नाही. घर असून ती पोरकी आहेत. त्यांची बोटे बधिर आहेत; पण समाजाचे अंतःकरण त्याहूनही बधिर आहे. देवा, सुवर्णस्पर्शाने त्यांचा कलंक जाऊ दे. या बधिर समाजाला प्रेमाचा पाझर फुटू दे... हे देवाधिदेव, माझा अनाथ आणि उन्मार्गी मार्ग शोधू. त्यांना स्वतःसाठी धडपड तांत्रिक सामर्थ्य दे. त्यांच्यातील पुरुषार्थ आणि पराक्रम प्रज्वलित होऊ दे. कारण या नावडत्या वाद्या परावलंबी करुणा, दयेची भीक नको आहे, त्यांना आत्मसमर्थ्याची मुलाखत हवी आहे.