घरट्याबहेर वि.स.खांडेकर

एक घरटे नव्याने उबवलेल्या, पंख नसलेल्या पक्ष्यांचे संरक्षण करते, परंतु एकदा पक्ष्यांची वाढ आणि पंख विकसित झाल्यानंतर तेच घरटे त्यांच्यासाठी पिंजरा म्हणून काम करतात. आपल्या कुटुंब, घर, देव, धर्म, प्रेम, शेती, शिक्षण, व्यवसाय इत्यादींबद्दल आपण माणसांनाही असेच वाटते. अगदी लहानपणी, लहानपणी, आपल्याला प्रत्येक गोष्ट सुंदर वाटते. आम्हाला आमच्या आश्रयस्थानांमध्ये संरक्षण वाटते. या वर उल्लेखिलेल्या सर्व स्थळांनी समाज बांधला व जोपासला. पण खरंच विचार करा, आजच्या मशीन माइंडेड संस्कृतीत हे सर्व पैलू उपयुक्त आहेत का? मध्यमवर्गातील हुशार आणि कर्तबगार तरुणांनी स्वत:ला पिंजरा दिला आहे. त्यांची योग्यता त्यांच्या घराच्या भिंती ओलांडण्यात अपयशी ठरते. ते त्यांच्या वर्तुळात बंदिस्त आहेत. ते फक्त राजकीय आणि सामाजिक सुधारणांबद्दल फुशारकी मारतात पण त्यावर कृती करण्याची त्यांची हिंमत नाही. उलट ते त्यांच्या कर्तव्याकडे दुर्लक्ष करतात. ते फक्त त्यांच्या घरट्याच्या सुरक्षित सीमा सोडू इच्छित नाहीत. त्यांना वैयक्तिक जीवनाबद्दल प्रचंड वासना आणि सामाजिक जीवनाबद्दल अत्यंत वैराग्य आहे. हा दृष्टिकोन त्यांना नवीन मार्गावर जाण्यापासून रोखतो. शिक्षण, कुटुंबव्यवस्थापन, संपत्तीचे वाटप, स्त्री-पुरुष संबंध याविषयीच्या गैरसमजांनी भरलेल्या खड्डय़ांनी भरलेल्या त्याच वाटेवरून ते अडखळणे पसंत करतात, केवळ आपल्या घराच्या मर्यादेत बंदिस्त राहण्याच्या दृष्टिकोनामुळे. .