Bhokarwaditil Rasvanitgruha By D. M. Mirasdar

दुकानदारीची सदोबांची काय कल्पना होती, कोण जाणे! गिऱ्हाईक वाढवण्यासाठी नित्य काही नवे करावे लागते, निरनिराळ्या योजना आखाव्या लागतात, दुकानाची आकर्षक सजावट करावी लागते, या गोष्टी त्यांच्या गावीही नव्हत्या. अर्थात हा त्यांचा दोष नव्हता. गावचे वातावरणच तसे होते. सगळेच दुकानदार एकाच छापातले गणपती होते. दुकान मांडून बसायचे, गिऱ्हाईक आले तर सौदा करायचा, नाही आले तर निवांत बसायचे. मुद्दाम कसलीही हालचाल करायची नाही, अशीच एकूण पद्धत होती. आधुनिक विक्रीकलेचा गंधही त्या काळात गावाला नव्हता. याचा परिणाम व्हायचा तोच झाला. भरभराटीची आणि सुबत्तेची काही वर्षे संपली. गिऱ्हाईक कमीकमी होत गेले. फार हाल झाले त्याचे... शेवटी सदोबा नेवासकर अन्नान्न करीत मेला! . God only knows what Sadoba’s idea was, about running a business! One has to constantly come up with new ideas to increase the number of customers, make different plans, have an attractive décor in the shop; but these thoughts never occurred to him. Of course this was not through any fault of his. The village environment was like that. All shopkeepers were identical – idols cast from the same mould. They followed the same pattern – set up shop, wait for customers, and strike a deal with them if they enter; and if no one turns up, just laze about. The trend was to do nothing actively. In those days the village was completely untouched by modern sales skills. The result was inevitable. After a few years the tide of good business and plenty, receded. The number of customers went on falling. He fell on really difficult times… Finally Sadoba Nevaskar died a hungry pauper!